Het avontuur begint in Manaus, een oude koloniale stad, enigszins chaotisch en toch op de een of andere manier mooi. Daarachter begint het regenwoud. We willen gaan waar Rio Negro en Rio Solimoes samenvloeien om de Amazone te vormen.
De rivier der rivieren is tot 200 kilometer breed en bijna 6.500 kilometer lang. En dankzij opblaasbare boards is staand peddelen nu bijna overal mogelijk.
Onze gidsen zijn Stefan, een drop-out uit Duitsland, en zijn collega John. John is een echte Braziliaan die de Amazone goed kent. In het leger leerde hij overlevingstechnieken in het regenwoud. Omdat er in de jungle geen gsm-netwerk en geen internet is, moet alles van tevoren goed geregeld zijn.
Hoe gevaarlijk is stand up paddling op de Rio Negro?
Probeer het in geen geval alleen. U kunt verdwalen in het doolhof van zijarmen en kanalen – en overnachten in de jungle is niet aan te raden vanwege de vele dieren. Alligators, kaaimannen, anaconda’s en vraatzuchtige vissen zoals piranha’s liggen op de loer in het water. De bosbodem zit vol met giftige dieren. Natuurlijk, dieren zijn van nature schuw en vluchten meestal. Maar…
Maar de gastvrijheid van de Brazilianen is gewoon overweldigend. We hadden vaak praatjes met handen, voeten en de paar stukjes Portugees die we spraken. De stemming was altijd uitgelaten. We stelden ons voor als burgers van het land “Sete para un, 7:1”. Deze uitspraak roept ofwel luid gelach ofwel grote schaamte op. Het is het resultaat van de halve finale wedstrijd van het WK 2014. Als we tot de slechte verliezers behoorden, zouden we op zijn laatst nu als piranha-voer zijn geëindigd. De Brazilianen, aan de andere kant, koesteren geen wrok en nemen het met plezier op. Ze verheugen zich met ons over het winnen van de wereldbeker. “Ja, ja, alleen niet Argentinië,” zeiden de vissers.
De jungle is luidruchtig. Apen en vreemde kippen in de bomen trekken luidruchtig de aandacht. Alligators en slangen zijn zichtbaar in het water. Maar niemand geeft toe angst te voelen, logisch.
Nog maar drie dagen daarvoor had ik gesproken met een echtpaar uit Zwaben, dat terloops zei dat het Amazonegebied voor de mensen daar was wat het Spreewald was voor de Sorben. Ten laatste nadat een kaaiman van minstens 1,50 meter lang vlak naast mij het water in rende, heb ik deze onbezonnen uitspraak herzien.
Maar ik zal nooit de tocht in de kano vergeten. We voelden ons als ontdekkingsreizigers. Rust uit in het eerste rivierhotel: een klein rijtjeshuis op palen aan de rand van het regenwoud met de charme van een kleine jungle lodge. Terras, keuken, vijf kamers en badkamers, allemaal heel eenvoudig maar schoon en gezellig. Na een paar 19 trip 18 drankjes en lekker eten van vis, groenten, rijst en fruit, kletsten we tot diep in de nacht. Kort na 4 uur werd ik gewekt door een haan. Hij moet goede vrienden in de buurt hebben gehad. Nu kraaiden er wel tien andere hanen uit alle richtingen. Er wonen misschien 160 mensen in het dorp. Achter hun huizen houden ze kippen. Na het ontbijt was er onweer en regen. Allebei zo luid dat een gesprek onmogelijk was. Toch moest het diner nog gevangen worden. Er werd gevist met bamboestokken, vislijn en een draad voor een haak.
Als aas gebruikten we vers vlees van het rund. Als kind had ik geleerd stil te zijn bij het vissen. Hier worden de vissen aangetrokken door lawaai aan het oppervlak. Na minder dan vijf minuten hadden we de eerste piranha gevangen. Maar het zou alleen maar in een soep kunnen eindigen. Trouwens, zelfs kleine exemplaren hebben een immense bijtkracht. De volgende dagen ontmoetten we herhaaldelijk mannen die vingertoppen, vingers of zelfs een hand misten. De beroemdste vis in het Amazonegebied heet Piracuru. Hij lijkt op een meerval en groeit tot 2,50 meter. Hij zuigt zijn voedsel razendsnel naar binnen met negatieve druk. Witte dolfijnen kwamen naar de steiger en namen de zojuist gevangen vis mee. De lokale bevolking zegt dat wanneer een kind buiten het huwelijk wordt geboren, een witte dolfijn de vader is. Andere landen, andere douane …
Onze gidsen legden ons uit hoe te overleven in de jungle. Bijna alle vruchten van het bos liggen op een onbereikbare hoogte en je bent aangewezen op alles wat op de grond ligt. Als test hebben we wat dikke maden van een oude boomschors gegrild. Ze smaakten naar pindarotsjes. Maar je kunt ook in bomen klimmen. Om te foerageren en te slapen. Voor de onervarenen is dit niet zo gemakkelijk.
De reusachtige vlinders die door de dichte jungle vliegen zijn een lust voor het oog. Voor de laatste dag werd een houten boot gecharterd met twee dekken, typisch voor de Amazone. Het zou ons stroomafwaarts terugbrengen naar Manaus, samen met onze bagage. We namen tijdelijk de besturing van het schip over en visten van aan boord. De historische plaatsen die we bezochten aan de oevers van de Rio Negro waren interessant, met een aan de wildernis overgelaten voormalige gevangenis met een lepraafdeling.
Kort voor zonsondergang reden we onder de 3,5 kilometer lange Ponte Rio Negro door, het is de duurste en langste brug van Brazilië, een indrukwekkend bouwwerk. De rivier “versmalt” op dit punt tot ongeveer 2,7 kilometer. We bereikten de haven van Manaus pas in het donker.
Conclusie: Puur avontuur in een droomwereld.
Abonneer u nu op onze gratis nieuwsbrief en blijf op de hoogte
Laatste dag – Op de negende dag van de Amazon SUP Adventure Tour observeerden de reizigers vroeg in de ochtend grote ara’s (papegaaien) en iedereen
Copyright door © Grandtoursports
